Τον φάγατε τον άνθρωπο! Αλήτες που εχθές τον βρίζατε τώρα κλαίτε υποκριτικά! Η γλωσσοφαγιά σας τον σκότωσε ... Μόνο για τους επώνυμους μιλάτε ...
Αυτά είναι κάποια από τα πολύ ελαφρά από αυτά που ακούσαμε, ακόμα και εμείς... που όσοι από εσάς μας παρακολουθείτε συστηματικά μπορείτε να καταλάβετε ότι η ενασχόληση μας με όλα τα θέματα της επικαιρότητας είναι καθημερινή, πολύχρονη, επίμονη για όλους και για όλα. Για το κάθε τροχαίο, για τον κάθε νέο άνθρωπο που χάνεται άδικα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Θα μου πεις... Δεδομένο ότι έτσι θα γίνει!
Έχουμε πολύ θυμό μέσα μας και τα social media είναι ένας χώρος που θα έρθουμε να τον βγάλουμε!
Μία μεγάλη αρένα Facebook και Twitter που πέφτουν να σε φάνε όλοι για ότι γράφεις ή δεν γράφεις ή για το πως το γράφεις.
Να περιμένεις κάτι άλλο;
Ο Παντελής Παντελίδης έπεσε "θύμα" σχολιασμού στο Twitter για έναν στίχο λίγες ώρες πριν να φύγει άδικα από την ζωή.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς και γιατί συνδέθηκε ο θάνατος του με το σχόλιο που έγινε χάριν αστεϊσμού για έναν στίχο, που στο τέλος, δεν είχε και καμία βαρύνουσα σημασία.
Κυκλοφόρησαν στιχάκια σόκιν τα περισσότερα που σίγουρα θα έκαναν και ένα παιδί σαν τον Παντελή, να χαμογελάσει και ίσως να σκεφτεί ότι έπρεπε την επόμενη φορά να παραμείνει στον χώρο της καψούρας και του νταλκά στο οποίο ήταν ο κορυφαίος "επιστήμονας" της εποχής.
Άλλωστε αυτό του έδειχνε και ο κόσμος με τις εκδηλώσεις αγάπης του και με τα λουλούδια που τον "έλουζε" όπου και αν εμφανίζονταν.
Θα μου πεις γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί νιώθω την αδικία να τα τσουβαλιάζουμε όλα σε ένα και μόνο τίτλο "Αλήτες δημοσιογράφοι" που στην τελική δεν ανήκω και στον χώρο.
Η αγάπη μου για την είδηση, έτσι ατόφια την είδηση χωρίς αστερίσκους, γνώμες, υποδείξεις με έκανε να μπω στον χώρο.
Μου αρέσει να διαβάζω ειδήσεις σκέτες, καθαρές χωρίς σάλτσες και υπονοούμενα
Και νιώθω αγανάκτηση έτσι όταν όλοι ελαφριά σε βάζουν στον ίδιο κουβά ...
Το ίδιο κλαίμε για τον θάνατο του κάθε προσφυγόπουλου αλλά και για τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη, ενός νέου παιδιού που έπεσε θύμα του "Μολώχ της ασφάλτου" που πριν λίγα χρόνια είχε χτυπήσει και το δικό μου σπίτι... και ειρωνεία είχε την ίδια ηλικία του Παντελή.
Δεν υπάρχει περισσότερο και λιγότερο στο δάκρυ φίλε!
Κλαίμε καθημερινά και γελάμε με τα γεγονότα που δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ να τα αντιμετωπίζουμε "επαγγελματικά"
Το ίδιο μας σπαράζει την καρδιά η κραυγή αυτής της μάνας που έψαχνε τον Παντελή της εχθές στο νοσοκομείο αλλά και της μάνας που έφτασε στην Κω με τον νεκρό της παιδί από το Αγφανιστάν ή της μάνας εκεί στην Καλαμάτα που έχασε την κόρη της εχθές στο τροχαίο.
Μπορεί ο Παντελίδης να μας έκανε να ασχοληθούμε περισσότερο γιατί είχαμε και περισσότερες ειδήσεις, γιατί ήταν ένα καλό παιδί που μπήκε στο σπίτι μας, στα γλέντια μας και στα μεθύσια μας για εκείνη που μας άφησε, για εκείνον που δεν ήρθε, για τον έρωτα μας τον ανομολόγητο ή για τον χωρισμό μας.
Απλά είναι τα πράγματα.
Σημασία είναι ο θάνατος αυτός του Παντελή να μας κάνει και εμάς τους ίδιους πιο συνειδητοποιημένους οδηγούς, συνοδηγούς, πεζούς ...
Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!
Να χαιρόμαστε την ζωή μας όσο μπορούμε γιατί όλα μπορεί να είναι μία ... στραβοτιμονιά!
YOLO όπως λέει και η ανιψιά μου και τα παιδιά μου που προσπαθώ να το θυμάμαι συνέχεια!
Να προσέχετε ...Και κλείνω με το πιο αισιόδοξο τραγούδι του Παντελίδη γιατί το πιστεύω ότι όλα ... γίνονται αρκεί να θέλεις πολύ!
(Αποφεύγω να κλείσω με το αγαπημένο μου "Λιώμα στον γκρεμό" καθώς με τρομάζει ο παραλληλισμός του στίχου με τα γεγονότα)
